دارا جـــهان نــدارد، ســــارا زبـــان نـــــدارد
بابا ستاره اي در ، هفت آسمان ندارد

كارون زچشمه خشكيد ، البرز لب فرو بست
حتي دل دماوند ، آتـــش فشان ندارد
...
ديـــو سيـــاه در بند ، آســان رهيد بگــريخت
رسـتم در اين هياهو ،گرز گـران ندارد

روز وداع خورشـــيد ، زايـــنده رود خشـــكيد
زيرا دل ســپاهان ، نقش جهـان ندارد

بر نام پــــــارس دريا ، نامي دگــــر نهــــادند
گويي كه آرش ما ، تير و كمـــان ندارد

دريــــاي مازني ها ، بر كـــــام ديگـــران شد
نادر ز خاك برخيز ، ميهن جــوان ندارد

دارا كـــجاي كـاري ، دزدان ســــرزميـــن ات
بر بــيستون نويسند ، دارا جهان ندارد

آيـــيم به دادخواهي ، فريادمان بلــند اسـت
اما چه سود كه اينجا ، نوشيروان ندارد

سرخ و سپيد و سبز است ، اين بيرق كياني
اما صد آه و افسوس ، شير ژيان ندارد

كو آن حكيم طوسي ، شـــهنامه اي سرايد
شايد كه شاعــر ما ، ديگر بيـــان ندارد

هرگز نخواب كـــــوروش ، اي مهر آريايي
بي نـــام تو وطن نيز نام و نشان ندارد